پروتکل EIGRP

پروتکل EIGRP بدون شک بهترين پروتکل مسيريابي است و ويژگي هاي منحصربفرد آن، اين پروتکل را از ديگر پروتکل هاي مسيريابي متمايز مي کند. مهمترين دغدغه اي که در مورد اين پروتکل وجود دارد اينکه اين پروتکل مخصوص سيسکو است و بنابراين در حال حاضر فقط تجهيزات سيسکو از اين پروتکل پشتيباني مي کنند هر چند شنيده شده است
که اين پروتکل براي استاندارد شدن در حال بررسي است و احتمالا در آينده همه کمپاني هاي توليد کننده تجهيزات شبکه اين پروتکل را پشتيباني خواهند نمود.

از نظر عملکرد، اين پروتکل بر پايه پروتکل Distance Vector يعني RIP بنا نهاده شده است اما سعي شده است که ايده پروتکل هاي Link State يعني ISIS و OSPF به اين پروتکل اضافه شود تا اين پروتکل تبديل به بهترين پروتکل مسيريابي گردد. اين بدان معناست که در EIGRP، هر روتر بعد از شناسايي روترهاي همسايه اش، مسيرهايي را که مي داند و يا ياد مي گيرد را به آنها اعلام مي کند و اين پروسه برخلاف RIP فقط يکبار اتفاق مي افتد. يعني در EIGRP، روتر هر مسيري را که ياد مي گيرد و يا از دست مي دهد، همان لحظه آن را به روترهاي همسايه اعلام مي کند.

همانطور که از تعريف فوق پيداست عملکرد EIGRP بسيار ساده و قابل درک است اما چگونه است که مشابه اين پروتکل يعني RIP، عنوان بدترين پروتکل مسيريابي را با خود به يدک مي کشد در حالي که پروتکل EIGRP به عنوان بهترين پروتکل مسيريابي شناخته شده است. تفاوت اصلي در زمان همگرايي است. پورتکل RIP، در بدترين شرايط زمان همگرايي ميانگين 4 دقيقه دارد در حالي که زمان همگرايي EIGRP حتي از ISIS و OSPF نيز بهتر است و معمولا زير 1 يا 2 ثانيه است. در بحث همگرايي پروتکل EIGRP در همين فصل خواهيم ديد که چگونه مکانيزم هاي Feasible Successor و Query-Reply به پروسه همگرايي اين پروتکل کمک مي کند.

تفاوت ديگري که پروتکل EIGRP را نسبت به ديگر پروتکل هاي مسيريابي متمايز مي کند، مکانيزم تقسيم ترافيک روي مسيرهاي نامساوي است. همه پروتکل هاي مسيريابي، با توجه به الگوريتم هاي Load Sharing مبتني بر CEF و يا Cache که در فصل دوم به آن پرداخته شده است، ترافيک را فقط روي مسيرهاي مساوي تقسيم مي نمايند و هيچکدام نمي توانند ترافيک را روي مسيرهاي نامساوي تقسيم نمايند. EIGRP تنها پروتکلي است که قابليت تقسيم ترافيک روي مسيرهاي نامساوي را داراست. به عنوان مثال اگر مجموعه ترافيکي روي روتر دريافت شود که براي رسيدن به مقصد، دو مسير يکي با پهناي باند 1GB و ديگري با پهناي باند 500MB وجود داشته باشد، پروتکل EIGRP تنها پروتکلي است که مجموعه ترافيک را مي تواند روي هر دو مسير و به نسبت 2 به 1 ارسال نمايد. در صورتيکه ديگر پروتکل هاي مسيريابي ترافيک هاي به هر مقصد را فقط روي بهترين مسير ارسال مي کنند مگر اينکه چند مسير کاملا مساوي وجود داشته باشد. در مثال فوق پروتکل هاي غير از EIGRP ترافيک را فقط روي مسير 1GB ارسال مي کنند.

ممکن است اين سوال براي شما پيش بيايد که چرا ويژگي تقسيم ترافيک روي مسيرهاي نامساوي در همه پروتکل هاي مسيريابي وجود ندارد؟ پيچيدگي اين ويژگي در کجاست؟ به صورت تفصيلي به اين سوال در بخشي با همين عنوان در اين فصل پاسخ داده خواهد شد. در اينجا به همين بسنده مي کنيم که تقسيم ترافيک روي مسيرهاي نامساوي بدون ملاحضات کافي منجر به ايجاد Loop خواهد شد.

غير از اين دو ويژگي يعني سرعت بالاي همگرايي و تقسيم ترافيک روي مسيرهاي نامساوي محاسبه متريک نيز در اين پروتکل واقعي تر و دقيق تر از ديگر پروتکل هاست. جزئيات چگونگي محاسبه متريک را نيز در همين فصل و با جزئيات بحث خواهيم نمود.

در ادامه ابتدا چگونگي پياده سازي اوليه اين پروتکل را روي روترهاي سيسکو خواهيم آموخت سپس به جزئيات تئوري آن خواهيم پرداخت. در همه پروتکل هاي مسيريابي نحوه پرداختن به جزئيات تئوري به اين صورت خواهد بود که ابتدا نحوه تشکيل همسايگي و شرايط آن را بررسي مي کنيم. بدين معني که چگونه روترها، همسايه هاي خود را شناسايي مي کنند و سعي مي کنند وضعيت همسايگي را همواره چک نمايند. در همه پروتکل هاي مسيريابي، روترها بعد از شناسايي همسايه ها، اقدام به ارسال اطلاعات مسيريابيدر قالب آن پروتکل مي نمايد. در پروتکل OSPF اين قالب LSA و در پروتکل EIGRP اين قالب Routing Update است. با توجه به اطلاعات دريافتي، هر روتر ديتابيس خود را تکميل مي کند. با توجه به نوع پروتکل ماهيت اطلاعات ديتابيس متفاوت است. مثلا در OSPF اين اطلاعات شامل توپولوژي شبکه است اما در EIGRP اطلاعات ديتابيس شامل همه مسيرهاي بهترين و غير بهترين به هر مقصد است و از توپولوژي شبکه هيچ آگاهي ندارد. در مرحله بعد هر روتر با توجه به اطلاعات ديتابيس و الگوريتمي که روي آن اجرا مي گردد، جدول مسيريابي را تکميل مي نمايد. الگوريتمي که روي ديتابيس اجرا مي شود تا جدول مسيريابي را ايجاد نمايد با توجه به نوع پروتکل متفاوت است. مثلا عنوان اين الگوريتم در پروتکل هاي Link State، SPF است اما در پروتکل EIGRP اين الگوريتم DUAL ناميده مي شود. بنابراين در همه پروتکل هاي مسيريابي سه بحث ابتدايي، چگونگي تشکيل همسايگي، چگونگي انتقال ديتابيس و نحوه ايجاد جدول مسيريابي مطرح مي شود و سپس به مباحث حاشيه اي آن پروتکل مي پردازيم. عناوين مباحث حاشيه اي نيز تا حد زيادي بين همه پروتکل ها مشترک است. خلاصه سازي، شيوه انتقال Default، فليترينگ مسير احراز هويت مسيرهاي دريافتيو پياده سازي پروتکل در شبکه IPV6 از مهمترين مباحثي هستند که در اين پروتکل و ديگر پروتکل ها مورد بررسي قرار خواهند گرفت.

قبل از ورود به اين پروتکل و بررسي دقيق تر جزئيات EIGRP ويژگي هاي اين پروتکل را به صورت خلاصه در يک جدول مشاهده مي کنيم